Tελευταίο ταξίδι
Kαλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου
και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!
Nα ‘μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάζω γύρου
σε λιτανεία να περνούν τα ονείρατα τα πρώτα.
Η τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει,
μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω,
να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι,
δίχως να ξέρω πού με πας και δίχως να γυρίσω!
*Κώστας Καρυωτάκης, Ποιήματα και Πεζά, επιμέλεια Γιώργος Σαββίδης, Ερμής, 1972.
Φυγή
I
Αισθάνομαι την πραγματικότητα με σωματικό πόνο. Γύρω δεν υπάρχει ατμόσφαιρα, αλλά τείχη που στενεύουν διαρκώς περισσότερο, τέλματα στα οποία βυθίζομαι ολοένα. Αναρχούμαι από τις αισθήσεις μου.
Η παραμικρότερη υπόθεση γίνεται τώρα σωστή περιπέτεια. Για να πω μια κοινή φράση, πρέπει να τη διανοηθώ σ’ όλη της την έκταση, στην ιστορική της θέση, στις αιτίες και τα αποτελέσματά της. Αλγεβρικές εξισώσεις τα βήματά μου.
*Κ. Γ. Καρυωτάκης, Άπαντα, επιμέλεια Χαρ. Σακελλαριάδης, Κλ. Παράσχος και Τέλλος Άγρας, Αθήνα, 1938, σελ. 232.
Ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης απεβίωσε στις 21 Ιουλίου 1928 στην Πρέβεζα.