Μοναχοκόρη, η 25χρονη Τσινμάι γύρισε σαν δαιμονισμένη τον περασμένο Μάιο από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, για να βρει μία ελεύθερη κλίνη για τον 57χρονο πατέρα της, που είχε μολυνθεί από κοροναϊό και είχε ανάγκη νοσηλείας.
Συγκριτικά με δεκάδες χιλιάδες συμπατριώτες της, στάθηκε τυχερή. Βρήκε κρεβάτι στη Ναγκπούρ, τρίτη πολυπληθέστερη πόλη της Ινδίας, έπειτα από τρεις ημέρες…
Ο καιρός πέρασε. Ο πατέρας της επέζησε. Και η Τσινμάι νόμισε ότι ο εφιάλτης είχε τελειώσει.
Μία επαναληπτική εξέταση όμως τη διέψευσε. Ο πατέρας της είχε εμφανίσει αυτοάνοσο και «μαύρο μύκητα», ως επιπλοκές του κοροναϊού.
Αυτό σήμαινε κι άλλες θεραπείες. Κι άλλα έξοδα. Ο συνολικός λογαριασμός από τα ιατρικά έξοδα εκτοξεύτηκε πάνω από τα 33.000 δολάρια.
Οι γονείς της και η ίδια, εν τω μεταξύ, ζούσαν από τον μισθό του πατέρα της: 605 δολάρια το μήνα.
Σήμερα, τα χρέη από τα ιατρικά έξοδα τους «πνίγουν», όπως συμβαίνει και με εκατομμύρια συμπατριώτες τους.
Είτε επέζησαν της υγειονομικής «κόλασης», είτε έχασαν τους δικούς τους από τον κοροναϊό, καλούνται τώρα να πληρώσουν υπέρογκα ποσά σε νοσήλια, που αδυνατούν να καλύψουν.
Ενδεικτικά, πρόσφατα στοιχεία του Ινστιτούτου Παγκόσμιας Υγείας Duke και του Ιδρύματος Δημόσιας Υγείας της Ινδίας καταδεικνύουν ότι το μέσο κόστος νοσηλείας σε μονάδα εντατικής για COVID-19 ισοδυναμεί με 16 μισθούς ενός Ινδού εργάτη ή το εισόδημα 7-10 μηνών υπαλλήλων και αυτοαπασχολούμενων.
Μία δεύτερη προαναγγελθείσα τραγωδία
Βασική αιτία για αυτόν τον νέο εφιάλτη είναι ότι σχεδόν τα δύο τρίτα των Ινδών -κυρίως οι φτωχοί- δεν έχουν καν ασφάλιση ασθενείας.
Στην πολυπληθέστερη δημοκρατία του κόσμου, οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία αγγίζουν μετά βίας το 1,3% του ΑΕΠ: από τις χαμηλότερες παγκοσμίως και αναλογικά κατά πολύ λιγότερες από αυτές φτωχότερων κρατών, όπως π.χ της Αιθιοπίας.
Πριν από τρία χρόνια, εν τω μεταξύ, ο Ινδός πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι εξήγγειλε το μεγαλύτερο σύστημα υγειονομικής ασφάλισης στον κόσμο.
Διακηρυγμένος στόχος ήταν να καλυφθούν μισό δισεκατομμύριο από τους φτωχότερους πολίτες, σε σύνολο πληθυσμού 1,3 δισεκατομμυρίων.
Το πρόγραμμα ήταν φιλόδοξο. Ωστόσο, τελευταία μελέτη δείχνει ότι μόνο το 13% των δικαιούχων δικαιούνταν κάλυψη των νοσηλίων λόγω Covid-19 σε δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία.
Με την δραματική κατάσταση που επικρατούσε στο εξαθλιωμένο δημόσιο σύστημα υγείας, πολλοί δεν είχαν άλλη επιλογή για να σωθούν ή να σώσουν τους δικούς τους, από το να καταφύγουν στα ιδιωτικά.
Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν «βουνά» από ιατρικά χρέη.
Αναζητώντας χείρα βοηθείας
Για τους υπερχρεωμένους Ινδούς, τα περιθώρια είναι στενά, προκειμένου να αποφύγουν τη χρεοκοπία.
Έδωσαν ότι κομπόδεμα μπορεί να είχαν στην άκρη. Όμως, στην πλειονότητα των περιπτώσεων δεν έφτασε για να καλύψει τα χρωστούμενα, που σε πολλές περιπτώσεις είναι πολλές χιλιάδες.
Οι περισσότεροι δανείστηκαν από συγγενείς και φίλους ή και από τράπεζες. Πάρα πολλοί αναζήτησαν μία επιπλέον χείρα βοηθείας στο crowdfunding.
Μέσα από τις τρεις μεγαλύτερες πλατφόρμες στην Ινδία, υπολογίζεται ότι έχουν ήδη δοθεί περίπου 161 εκατομμύρια δολάρια από συνολικά 2,7 εκατομμύρια δωρητές.
Και κάπως έτσι, οι πλατφόρμες χρηματοδότησης από το κοινό τείνουν να γίνουν τώρα το υποκατάστατο του κράτους πρόνοιας, πλην όμως με παντελώς στρεβλούς και άνισους όρους.
Αφενός, επειδή η μισή Ινδία δεν έχει πρόσβαση στο Ίντερνετ και δεκάδες εκατομμύρια κάτοικοί της δεν έχουν υπολογιστή και τεχνικές γνώσεις για να αρχίσουν διαδικτυακά μία τέτοια εκστρατεία.
Αφετέρου, γιατί οι δωρεές -από Ινδούς πολίτες και ΜΚΟ, μέχρι διασημότητες και απλό κόσμο από το εξωτερικό- δεν έπεται ότι πηγαίνουν όσους έχουν πραγματικά τη μεγαλύτερη ανάγκη.
Πανδημία ανισότητας
Μοιραία, το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στις «πλάτες» των φτωχότερων Ινδών.
Και αυτοί, που ήταν ήδη αρκετοί, αυξήθηκαν μέσα στην πανδημία κι άλλο.
Σύμφωνα με έρευνα του Pew Research Center, η μεσαία τάξη στην Ινδία συρρικνώθηκε, εν μέσω υγειονομικής κρίσης, κατά 32 εκατομμύρια ανθρώπους (στην κατηγορία αυτή εντάσσονται όσοι Ινδοί έχουν ημερομίσθιο μεταξύ 10 και 20 δολαρίων).
Η δε κάστα των φτωχών -με εισόδημα έως δύο δολάρια την ημέρα- αυξήθηκε κατά 75 εκατομμύρια.
Σύμφωνα πάντως με μελέτη του Πανεπιστημίου Αζίμ Πρέμτζι (με πρύτανη τον Ινδό κροίσο και γνωστό ως εγχώριο «τσάρο της πληροφορικής», Αζίμ Πρέμτζι), ο αριθμός αυτός είναι σχεδόν τριπλάσιος: κοντά στα 230 εκατομμύρια.
Ο πρόεδρος του Ιδρύματος Δημόσιας Υγείας της Ινδίας, Κ. Σρινάτ Ρέντι, είναι σαφής.
«Εάν αναρωτιέστε τι είναι αυτό που ωθεί τους ανθρώπους στο χρέος ή στη φτώχεια, συχνά είναι τα εκτός κάλυψης ταμείων ιατρικά έξοδα και το καταστροφικό κόστος θεραπείας».