H υπόθεση της efood και των όσων έχουν γίνει με τις συμβάσεις εργασίας, ήρθε να αποκαλύψει και μια άλλη πτυχή της κοινωνίας μας.
Όχι να αποκαλύψει, μιας και το γνωρίζουμε όλοι.
Αλλά να μας υπενθυμίσει τη βαθιά υποκριτική στάση της πλειονότητας των πολιτών απέναντι σε επαγγέλματα όπως αυτά των «ντελιβεράδων».
Απέναντι σε επαγγέλματα που τα… προσπερνούμε γιατί δεν είναι τόσο «δικά μας», γιατί δεν είναι του γούστου μας και γιατί θεωρούμε αυτονόητο να έχουμε «υπηρέτες» που θα κάνουν τη δουλειά που θέλουμε αγόγγυστα, απλήρωτα, και κυρίως με παντελή έλλειψη σεβασμού σ’ αυτούς τους ανθρώπους.
Καλώς έγινε χαμός με την συγκεκριμένη εταιρεία που θέλησε να αλλάξει τις εργασιακές σχέσεις, αν και πολλοί θα αντιτείνουν ότι σε μια ελεύθερη αγορά αυτά γίνονται.
Πολλοί θα πουν ότι τώρα που πέφτει ο τζίρος των συγκεκριμένων εταιρειών είναι δικαίωμά τους και να απολύσουν και να αλλάξουν τις εργασιακές σχέσεις με τους υπαλλήλους τους.
Όμως, η υποκρισία όλων μας έγκειται στο γεγονός ότι οι φτωχοδιάβολοι της διανομής, ντελιβεράδες εστιατορίων ή απλά άνθρωποι που μεταφέρουν τα πακέτα των παραγγελιών μας, τα λουλούδια μας, τους καφέδες μας κ.λπ. ζούσαν εδώ και δεκαετίες υπό καθεστώς «γαλέρας».
Δηλαδή τώρα μάθαμε ότι τα παιδιά της διανομής δουλεύουν πολλές φορές ανασφάλιστα;
Τώρα μάθαμε ότι εργάζονται και πέραν του 8ώρου τους, κουρασμένοι, κακοπληρωμένοι και πολλές φορές υβριζόμενοι και από τα αφεντικά αλλά και από εμάς;
Τώρα αποκαλύφθηκε το γεγονός ότι χιλιάδες ντελιβεράδες εργάζονται με δικά τους μηχανάκια γιατί το αφεντικό δεν θέλει να ξοδευτεί για να αγοράσει βασικά εργαλεία της δουλειάς;
Μάθαμε ξαφνικά ότι τα αφεντικά, τους κλέβουν πολλές φορές και τα φιλοδωρήματα ή τους δίνουν χαμηλά μεροκάματα με την υπόσχεση ότι «υπάρχουν καλά φιλοδωρήματα, θα βγάλεις από εκεί λεφτά;»
Μας αποκαλύφθηκε, λόγω της efood, ένας κόσμος που δεν ξέραμε;
Δεν τους βλέπουμε χειμώνα – καλοκαίρι, με κρύο, χιόνια, βροχές ή αφόρητο καύσωνα να σπεύδουν να μας εξυπηρετήσουν;
Δεν ξέρουμε ότι κατά καιρούς γίνονται δειλές κινητοποιήσεις γιατί πολλοί ντελιβεράδες έχουν χάσει τη ζωή τους στο δρόμο; Λόγω των άθλιων μηχανών που χρησιμοποιούν;
Εξαιτίας των παραγγελιών που σπεύδουν να υλοποιήσουν ή γιατί το αφεντικό τους πιέζει να δουλέψουν όσο πιο γρήγορα μπορούν και μέσα στο ωράριό τους να «τσακιστούν» να επισκεφτούν όσο το δυνατόν περισσότερους πελάτες;
Τα ξέρουμε όλα αυτά και πολλές φορές λέμε: «Ε, τη δουλειά τους κάνουν, τι θέλουν δηλαδή; Να… σπούδαζαν, να μη γίνονταν ντελιβεράδες».
Ναι, γνωρίζαμε ότι πριν από την efood κι άλλες μεγάλες εταιρείες διανομής έχουν στήσει εργασιακούς μεσαίωνες, με την ανοχή ή όχι του κράτους.
Και ξέραμε ότι αυτό το επάγγελμα είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, εξαιρετικά άδικο κυρίως για μικρά παιδιά, αλλά και για 50άρηδες και πάνω που αναγκάστηκαν να δουλέψουν στη διανομή επειδή κάποια στιγμή έμειναν άνεργοι.
Και όλοι εμείς που κάνουμε παραγγελίες και ζητούμε ταχύτητα στην εξυπηρέτηση οφείλουμε να τους πούμε μια συγγνώμη για όλα τα «ευχαριστώ» που δεν τους είπαμε. 
Για όλα τα γενναία φιλοδωρήματα που δεν τους δώσαμε. Για όλη την ευγνωμοσύνη που έπρεπε να τους εκφράσουμε όταν μας έφεραν τον καφέ, το φαγητό ή τα ρούχα που αγοράσαμε.
Και ναι, ένα επάγγελμα είναι κι αυτό, όπως πολλά άλλα δύσκολα επαγγέλματα. Αλλά τουλάχιστον να μην είμαστε «σκ@@@χοι» όλοι εμείς οι υπόλοιποι.
Και να μην υποκρινόμαστε όταν βγαίνει για λίγες ημέρες στο φως μια υπόθεση όπως της efood και στη συνέχεια ξεχνιέται.
Ολοι πρέπει να απαιτήσουμε να μην υπάρχουν πουθενά εργασιακές γαλέρες.
Κυρίως, πρέπει να απαιτήσουμε από τους εαυτούς μας και τους γύρω μας να δείχνουν τον προσήκοντα σεβασμό σε αυτά τα παιδιά με τα μηχανάκια.
Είναι τα δικά μας παιδιά. Ή μπορεί η μοίρα να μας… ρίξει τόσο χαμηλά (τι υποκρισία κι εδώ) και να γίνουμε ντελιβεράδες.
Ας είμαστε τουλάχιστον πιο ευπροσήγοροι… Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε.