Ο Αλέξης Τσίπρας ήξερε πως έπρεπε να απαντήσει στην ατάκα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τι, δηλαδή, θα τον παρομοίαζαν με γαλοπούλα που φοβάται τα Χριστούγεννα και θα έμενε σιωπηλός; Η ερώτηση για την επίσκεψη του Πρωθυπουργού στο Δαμάσι, για τα εγκαίνια ενός σχολείου που χτίστηκε από ιδιώτη, έδωσε την ευκαιρία: «Εντάξει, εγώ καταλαβαίνω πως αν έχεις καλούς επικοινωνιολόγους μπορείς να μετατρέψεις και τα Φάρσαλα σε Φαρ Ουέστ, αλλά πέρα από τον Ντάλτον το ζήτημα είναι τι θα κάνουμε και με τον Ραν Ταν Πλαν». Και έτσι, ένας κάπως αργός σκύλος που σχεδιάστηκε στο Βέλγιο και μια φοβισμένη γαλοπούλα που ακόμα θυμούνται οι θιασώτες των κυβερνήσεων συνεργασίας στη Βρετανία βρέθηκαν σε ένα παράλληλο σύμπαν να κοιτούν με εμφανή αντιπάθεια τον αντίπαλο ζυγίζοντάς τον – και μην τολμήσει κανείς να πει ότι η μάχη έληξε ισόπαλη.
Η επικοινωνία της ΔΕΘ είναι ίσως το πιο παλιό επικοινωνιακό παιχνίδι των πολιτικών αρχηγών. Η άνοδος στη «συμπρωτεύουσα» συνοδεύεται πάντα από καλές επικοινωνιακές προθέσεις, νέα κόλπα, συνθήματα και χρώματα, που σηματοδοτούν το τέλος μιας περιόδου και την αρχή μιας καινούργιας. Το άνοιγμα, δηλαδή, της εκάστοτε πολιτικής σεζόν με μια ατζέντα που αναμένεται να κρατήσει τουλάχιστον έως τα Χριστούγεννα. Αυτή τη χρονιά, ήταν σαφές πως η ΝΔ ανέβηκε με γεμάτες τσέπες και στόχο το damage control, έπειτα από έναν δύσκολο Αύγουστο με καταστροφικές πυρκαγιές και έναν όχι και τόσο επιτυχημένο ανασχηματισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, ανέβηκε με πρόθεση να κερδίσει λίγο από τη φθορά της κυβέρνησης και να ξεδιπλώσει ένα αντιπολιτευτικό (και προεκλογικό) σχέδιο που θα ακουμπήσει τους περιζήτητους κεντρώους ψηφοφόρους, που όσο δυσαρεστημένοι και αν είναι με τους κυβερνητικούς χειρισμούς ακόμα δεν τον εμπιστεύονται. Κανείς δεν πέτυχε ακριβώς αυτό που ήθελε, όμως κανείς δεν απέτυχε κιόλας.
Η γαλοπούλα που φοβάται τα Χριστούγεννα, για τον Μητσοτάκη, ήταν μια μεταφορά που ταιριάζει στο προφίλ αντιπαράθεσης που έχει διαλέξει. Δυτική στη σύλληψη, επαρκώς υπεράνω από τον αντίπαλo, λίγο μπλαζέ – υποδηλώνει μια άνεση, που μπορεί να υπάρχει όντως, μπορεί όμως και όχι. Η εμφάνισή της στη ΔΕΘ ήταν μια υπενθύμιση των δημοσκοπήσεων, που δείχνουν ακόμα εμφανή διαφορά ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία δεν έχει καταφέρει ακόμα να καρπωθεί από τη δυσαρέσκεια που εκφράζεται το τελευταίο διάστημα. Και, επειδή τρώγεται στις γιορτές, ταίριαξε γάντι με τις παροχές που εξήγγειλε ο Πρωθυπουργός και το άνοιγμα που επιχείρησε στη νέα γενιά.
Και η… σάλτσα
Η γαλοπούλα βέβαια, θύμισε και κάτι ακόμα: την προοπτική των επερχόμενων εκλογών, την αναπόφευκτη εκλογική δοκιμασία που αργά ή γρήγορα θα έρθει για την κυβέρνηση – βάζοντάς την στο τραπέζι, ο Μητσοτάκης χωρίς να «χαλάει» τις διαρκείς διαψεύσεις για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, πρόσθεσε προεκλογική εσάνς στη συζήτηση. Συνοδευτικό της γαλοπούλας, όπως η σάλτσα που μπαίνει πάνω στο ψητό, ήταν η πρώτη απόπειρα αναβίωσης του «μετώπου λογικής», του σχεδίου που «για να φύγουν αυτοί» έφερε τη ΝΔ κοντά στο 40%. Δεν είναι τόσο εύκολη η συγκυρία για τέτοιου είδους ανοίγματα, πάντως, ειδικά αμέσως μετά τη στροφή του ανασχηματισμού σε πιο παραδοσιακά γαλάζιες λύσεις. Ακόμα και τα χρώματα που επιστράτευσε το κυβερνητικό επιτελείο ταίριαζαν γάντι στο κόμμα: βαθύ μπλε και μια ελληνική σημαία πλαισίωναν τον Κυριάκο Μητσοτάκη κατά τη συνέντευξη Τύπου – το μόνο που θύμιζε την παρουσία πασοκογενών στο σχήμα ήταν το σύνθημα, που έπαιρνε λίγο από την κληρονομιά του παραδοσιακού αντιπάλου: «Η Ελλάδα αλλάζει».
Ο Ραν Ταν Πλαν ταίριαζε περισσότερο στο αφήγημα του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος επιχείρησε να παρουσιάσει τον Πρωθυπουργό, επί της ουσίας, ως αφελή και ανυποψίαστο για το μέλλον του. Αφήνοντας, με άλλα λόγια, να υπονοηθεί πως όταν στην κυβέρνηση αντιληφθούν τι συμβαίνει και πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει ανατρέψει το σκηνικό που εμφανίζεται στις μετρήσεις υπέρ του. Αφορμή ήταν οι φωτογραφίες του Μητσοτάκη στα Φάρσαλα να συνομιλεί με έναν πολίτη με άλογο και πακέτο καουμπόη. Ο σκύλος του Λούκυ Λουκ, που στην τελευταία σελίδα πάντα αντιλαμβάνεται καθυστερημένα τι έχει συμβεί, ανασύρθηκε ωστόσο για να ξεφύγει ο ΣΥΡΙΖΑ από την πολιτική κορεκτίλα και να απαντήσει στο «γάντι» της γαλοπούλας, χωρίς όμως ο Τσίπρας να εκνευριστεί. Η επιλογή είναι κλασική, όπως το πράσινο φόντο πίσω από έναν αρχηγό που θέλει να ποζάρει ως συνεχιστής του Ανδρέα Παπανδρέου, με στόχο να προσελκύσει όσο περισσότερους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους μπορεί. Είναι τόσο κλασική όσο η ηλικία κατηγορία των ψηφοφόρων που θέλει να κερδίσει – μιας και ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει ήδη τη νέα γενιά, θέλει να ενισχύσει τη θέση του στις γενιές των ψηφοφόρων που δεν είναι τόσο φρέσκιες, αλλά στην Ελλάδα καθιερωμένα καθορίζουν το εκλογικό αποτέλεσμα.
Η επόμενη μέρα
Ο Ραν Ταν Πλαν έχει χρώμα καφετί, όπως κάθε σκύλος που σέβεται τον εαυτό του στο Φαρ Ουέστ. Μπορεί να τον έπαιρνε ο ύπνος περιμένοντας τη δράση, όμως έχει δει λαμπρούς ήλιους να ανατέλλουν και να δύουν, κι ας αντιλαμβανόταν την αλλαγή μόνο πολύ αργότερα. Κάπως έτσι έχουν στο μυαλό τους την επόμενη μέρα του κόμματος και στην Κουμουνδούρου – ο επόμενος ανατέλλων ήλιος, ένα και το αυτό με το συριζαϊκό αστέρι, με καταγωγή από την Ανατολή και σταθερή κατεύθυνση προς τη Δύση «σηκώνεται πάνω από την Ελλάδα», ώστε να κερδίσει τη μεσαία τάξη που του γύρισε την πλάτη το προηγούμενο διάστημα, αλλά και όσο περισσότερους πασόκους μπορεί.
Ποιος κέρδισε, τελικά, από τους δύο, ο σκύλος ή η γαλοπούλα; Κανένας συμβολισμός του φθινοπώρου δεν διαρκεί πολύ – ειδικά αυτοί που φτιάχτηκαν για να εξυπηρετήσουν όχι μια συγκεκριμένη πολιτική, αλλά ένα αφήγημα για τον αντίπαλο. Μέχρι να έρθει η ώρα που θα βγει το αποτέλεσμα, θα έχουν και οι δύο γίνει σημεία αναφοράς μιας ΔΕΘ που έγινε σε μη κανονικές συνθήκες, μπροστά σε ένα μέλλον δύσκολο να προβλεφθεί λόγω πανδημίας και, για λόγους ανωτέρας βίας, περιείχε περισσότερη επικοινωνία παρά ουσία.