Καταλαβαίνω ότι γύρω από τα πανεπιστήμια έχει πλέον σχηματιστεί μια εικόνα που λέει ότι είναι ένας χώρος όπου κυριαρχεί η βία.
Και όντως διάφορα περιστατικά δείχνουν να κατατείνουν σε αυτό.
Και σίγουρα υπάρχουν διάφοροι που έχουν μπερδέψει τον ακτιβισμό με τον τσαμπουκά και το ξύλο.
Όμως, δεν είναι αυτή η μόνη εικόνα.
Υπάρχει και μια άλλη εικόνα που λέει ότι στα πανεπιστήμια υπάρχει και ένας μεγάλος αριθμός νέων, που έχουν ανησυχίες, που αγωνιούν για το μέλλον τους, που ζουν τα προβλήματα της ανώτατης εκπαίδευσης και που θέλουν να αντιδράσουν.
Όλοι αυτοί προφανώς δεν θέλουν να ξυλοκοπήσουν καθηγητές.
Να σπουδάσουν θέλουν, να πάρουν ουσιαστική γνώση και να μπορέσουν μετά να βρουν μια αξιοπρεπή δουλειά.
Όμως, θέλουν και να μπορέσουν να αγωνιστούν για όλα αυτά.
Να έχουν φοιτητικούς συλλόγους και γενικές συνελεύσεις και να μπορούν να διακινούν ελεύθερα ιδέες στο πανεπιστήμιο αλλά και άμα χρειαστεί να κάνουν διαδηλώσεις και καταλήψεις.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που καμιά «κουλτούρα βίας» δεν έχουν, δεν θέλουν να έχουν και αστυνομία μέσα στα πανεπιστήμια λες και είναι ένας χώρος παραβατικότητας που πρέπει να είναι «υπό επιτήρηση».
Γνωρίζω τι θα μου πουν κάποιοι: μα γιατί δεν τους αρέσει να έχουν αστυνομία;
Μόνο που να τίθεται έτσι το ερώτημα, απλώς δείχνει ότι κάποιοι δεν καταλαβαίνουν πώς σκέφτεται η νεολαία σήμερα, πώς βλέπει το κράτος, γιατί είναι δύσπιστη απέναντι στην εξουσία, γιατί βλέπει την αστυνομία ως «καταστολή» και όχι ως «ασφάλεια».
Αυτό σημαίνει ότι εάν κυριαρχήσει η γραμμή «φέρτε την αστυνομία», στο τέλος υπάρχει κίνδυνος μεγάλων εκρήξεων.
Εκρήξεων που δεν θα αφορούν τις μικρές ομάδες που θεωρούν ιδεολογία τη βία και τον τσαμπουκά. Αλλά το μεγάλο κομμάτι όσων θέλουν να σπουδάσουν και να αγωνιστούν για αυτό.
Το έχω πει και άλλη φορά: στο πολιτικό σύστημα ξεχνούν ότι κάτω των 35 υπάρχει ένα άλλο πολιτικό σύμπαν, άλλοι συσχετισμοί, άλλη πρόσληψη της πραγματικότητας.
Όποιος το αγνοεί αυτό, μπορεί και να παίζει με τη φωτιά.